Η κοινωνική ευαισθησία πιστοποιήθηκε με την εκπομπή περί γυναικείας ομφυλοφυλίας. Η αίσθηση της "εναντίωσης στο σύστημα" με την "προσπάθεια απαγόρευσης της εκπομπής για το Φαρμακονήσι". Σε χρόνο dt λοιπόν, το προφίλ του ευαίσθητου κοινωνικού αγωνιστή φιλοτεχνήθηκε περίτεχνα, αν και βιαστικά, και χθες έφτασε η ώρα της εξαργύρωσής του. Η βόμβα έσκασε, ο εγκέλαδος έκανε το πέρασμά του κι από την πολιτική σκηνή της χώρας (τουλάχιστον αν πιστέψουμε τα ΜΜΕ) και το "Ποτάμι" πλέον πίσω δε γυρνά. Εκβάλλει στη θάλασσα του αστικού πολιτικού γίγνεσθαι και είναι έτοιμο να επιτελέσει τον ρόλο του "επόμενου καταλληλότερου σωτήρα μιας χρήσης". Πέραν των σοφών και μυαλωμένων ανθρώπων που μας κάνουν παρέα κάθε βράδυ από τα παράθυρα του δελτίου των 8, το μεγάλο κανάλι αναδεικνύει πλέον και δυνητικούς πολιτικούς ηγέτες. Με ημερομηνία λήξης, αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού σε ότι έχει να κάνει με την τηλεοπτική πραγματικότητα της χώρας μας. Όταν η δουλειά θα έχει γίνει τα τηλεοπτικά φώτα θα έχουν ήδη στραφεί στην επόμενη πολλά υποσχόμενη πολιτική καινοτομία-αλχημεία. Η ελιά έγινε ποτάμι και το ποτάμι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να γίνει κάτι άλλο.
Οι πολιτικοί υπάλληλοι της αστικής τάξης...
Οι καιροί των μεγάλων ηγετών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τον καπιταλισμό και όχι τυχαία. Οι νίκες του κεφαλαίου τις τελευταίες δεκαετίες - στο επίπεδο των εργασιακών χώρων και σε αυτό της εμπέδωσης από ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της μιας ή της άλλης αστικής εκδοχής για την αντίληψη των πραγμάτων και του κόσμου - συντριπτικές και διόλου ασήμαντες. Η ανάγκη λοιπόν για λαοπλάνους ηγέτες του στυλ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου (αν τους θεωρήσει κανείς ως τέτοιους) τείνει να εξαλειφθεί. Πέραν από θέμα επιλογών είναι και θέμα ανάγκης άλλωστε. Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αντιστοιχούν και οι τελευταίοι δεν πέφτουν από τον ουρανό. Δημιουργούνται μέσα στις ταξικές αντιπαραθέσεις της καθημερινότητας κι όσο αυτές ατονούν μέσα από την εξασθένηση της συνειδητότητας των καταπιεσμένων τόσο και η ποιότητα των αστών πολιτικών πέρα από μη αναγκαία καθίσταται και πιο φτωχή.
Ο στόχος άλλωστε πλέον δεν είναι η χειραγώγηση των μαζών - το κάνουν οι μέχρι πρότινος συνάδελφοι του κυρίου Θεοδωράκη από τους άμβωνες των 8 και αυτό έκανε μέχρι τώρα και ο ίδιος - αλλά ο εξανδραποδισμός τους από το επίσημο πολιτικό σκηνικό. Τα κροκοδείλια δάκρυα των ΜΜΕ για τα πεσμένα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες δεν θα έπρεπε να ξεγελούν κανέναν. Αυτό ακριβώς θέλουν! Για να πεισθεί κανείς, αρκεί να ρίξει μια ματιά στη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες των ΗΠΑ που εδώ και καιρό έχουν πέσει κάτω από το 50% (ο Καρλ Μαρξ έλεγε άλλωστε πως κοιτώντας το παρόν μιας πιο αναπτυγμένης από εσένα καπιταλιστικής χώρας, βλέπεις το δικό σου μέλλον). Τον καιρό των εργασιακών σχέσεων λάστιχο, δεν θα μπορούσαν οι πολιτικοί υπάλληλοι του κεφαλαίου να αποτελέσουν εξαίρεση. Έρχονται, επιτελούν το έργο τους, φεύγουν. Με τη διαφορά ότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους (πέραν του ότι δεν ίδρωσαν ποτέ) αυτούς τους περιμένει μια αργομισθία, και μάλιστα καλοπληρωμένη, για τις υπηρεσίες που τόσο πρόθυμα προσέφεραν κι όχι ο αργός θάνατος της ανεργίας.
Από τους αστούς είναι αναμενόμενο κάτι τέτοιο. Business as usual. Με τόσους μεσσίες η απογοήτευση ανεβαίνει και ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα από την πολιτική αηδιασμένος (ή τουλάχιστον από αυτό που οι αστοί του μάθανε ότι είναι πολιτική). Αποστολή εξετελέσθει! Το θέμα είναι τι κάνει και τι θα κάνει η Αριστερά. Θα καταφέρει να επικοινωνήσει τα παραπάνω μηνύματα με τις μάζες των εργαζομένων; Θα καταφέρει να χτίσει δεσμούς εμπιστοσύνης με ευρύτερα στρώματα στη βάση μια λογικής που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο καθένας από εμάς κάθε στιγμή την εξουσία που έχει στο σώμα του και τον εαυτό του; Θα καταφέρει να καταπολεμήσει την λογική της ανάθεσης που η εμπειρία ΠΑΣΟΚ τόσες δεκαετίες έχει εμπεδώσει σε πλειοψηφικά τμήματα εργαζομένων και που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει (δεν θέλει άραγε ή δεν μπορεί;) τίποτα για να την αντιμετωπίσει και να την ανατάξει; Θα καταφέρει να οργανώσει την κινητοποίηση και τους αγώνες των εργαζομένων προτείνοντάς τους τον δρόμο που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην νίκη;
Αναγκαία προϋπόθεση για να κάνει όλα τα παραπάνω η Αριστερά είναι να απελευθερωθεί από τα βαρίδια του αστικού πολιτικού ιδεολογικού μηχανισμού, που μόνο σκοπό έχει να μεταδώσει στον πληθυσμό την αίσθηση ότι έχει λόγο για όσα τον αφορούν με την ψήφο του μια φορά στα τέσσερα χρόνια (που ούτε αυτό δεν συμβαίνει φυσικά, μετά από τα Ζάπεια και το "λεφτά υπάρχουν" μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει ακόμα πιο εύκολα σαφές ακόμα και στον τελευταίο εργαζόμενο). Να πάψει να τον αντιμετωπίζει ως θέσφατο. Να επικοινωνήσει στους εργαζόμενους πως η δικαιότερη κατανομή του πλούτου αλληλοδιαπλέκεται με την πιο ισότιμη κατανομή της πολιτικής εξουσίας σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ει δυνατόν όλους. Να τους μιλήσει για άλλους τρόπους οργάνωσης του τρόπου λήψης αποφάσεων που να δίνει το λόγο σε όλο και περισσότερους όλο και πιο συχνά. Να τους αναδείξει τα όρια και τις ατέλειες της αστικής δημοκρατίας. Να τους μιλήσει για την δημοκρατία των εργαζομένων. Πάνω από όλα όμως πρέπει να τους δείχνει με πράξεις πως αυτά είναι εφικτό να γίνουν, να τους πείθει καθημερινά μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες της ζωής. Στο βαθμό που θα κατάφερνε να τα βάλει όλα αυτά όχι απλά στον διάλογό της με τους εργαζόμενους αλλά και στην ημερήσια διάταξη και πρακτική, τότε τα ποτάμια της θέλησης και του αγώνα των εργαζομένων θα αναγκάσουν οποιονδήποτε μελλοντικό επίδοξο μιμητή του κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη να διαλέξει το όνομα ρυάκι. Η ιστορία τότε θα επαναλαμβάνεται ως φάρσα...
Από τους αστούς είναι αναμενόμενο κάτι τέτοιο. Business as usual. Με τόσους μεσσίες η απογοήτευση ανεβαίνει και ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα από την πολιτική αηδιασμένος (ή τουλάχιστον από αυτό που οι αστοί του μάθανε ότι είναι πολιτική). Αποστολή εξετελέσθει! Το θέμα είναι τι κάνει και τι θα κάνει η Αριστερά. Θα καταφέρει να επικοινωνήσει τα παραπάνω μηνύματα με τις μάζες των εργαζομένων; Θα καταφέρει να χτίσει δεσμούς εμπιστοσύνης με ευρύτερα στρώματα στη βάση μια λογικής που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο καθένας από εμάς κάθε στιγμή την εξουσία που έχει στο σώμα του και τον εαυτό του; Θα καταφέρει να καταπολεμήσει την λογική της ανάθεσης που η εμπειρία ΠΑΣΟΚ τόσες δεκαετίες έχει εμπεδώσει σε πλειοψηφικά τμήματα εργαζομένων και που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει (δεν θέλει άραγε ή δεν μπορεί;) τίποτα για να την αντιμετωπίσει και να την ανατάξει; Θα καταφέρει να οργανώσει την κινητοποίηση και τους αγώνες των εργαζομένων προτείνοντάς τους τον δρόμο που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην νίκη;
Αναγκαία προϋπόθεση για να κάνει όλα τα παραπάνω η Αριστερά είναι να απελευθερωθεί από τα βαρίδια του αστικού πολιτικού ιδεολογικού μηχανισμού, που μόνο σκοπό έχει να μεταδώσει στον πληθυσμό την αίσθηση ότι έχει λόγο για όσα τον αφορούν με την ψήφο του μια φορά στα τέσσερα χρόνια (που ούτε αυτό δεν συμβαίνει φυσικά, μετά από τα Ζάπεια και το "λεφτά υπάρχουν" μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει ακόμα πιο εύκολα σαφές ακόμα και στον τελευταίο εργαζόμενο). Να πάψει να τον αντιμετωπίζει ως θέσφατο. Να επικοινωνήσει στους εργαζόμενους πως η δικαιότερη κατανομή του πλούτου αλληλοδιαπλέκεται με την πιο ισότιμη κατανομή της πολιτικής εξουσίας σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ει δυνατόν όλους. Να τους μιλήσει για άλλους τρόπους οργάνωσης του τρόπου λήψης αποφάσεων που να δίνει το λόγο σε όλο και περισσότερους όλο και πιο συχνά. Να τους αναδείξει τα όρια και τις ατέλειες της αστικής δημοκρατίας. Να τους μιλήσει για την δημοκρατία των εργαζομένων. Πάνω από όλα όμως πρέπει να τους δείχνει με πράξεις πως αυτά είναι εφικτό να γίνουν, να τους πείθει καθημερινά μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες της ζωής. Στο βαθμό που θα κατάφερνε να τα βάλει όλα αυτά όχι απλά στον διάλογό της με τους εργαζόμενους αλλά και στην ημερήσια διάταξη και πρακτική, τότε τα ποτάμια της θέλησης και του αγώνα των εργαζομένων θα αναγκάσουν οποιονδήποτε μελλοντικό επίδοξο μιμητή του κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη να διαλέξει το όνομα ρυάκι. Η ιστορία τότε θα επαναλαμβάνεται ως φάρσα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου